Rozdział 21.

http://www.youtube.com/watch?v=wwCykGDEp7M

Już dwa dni minęły od mojego wyjścia ze szpitala, 10 odkąd dowiedziałam się, że moje dziecko nie żyje. Nie mogłam sobie znaleźć miejsca w domu. Nie wychodziłam z łóżka, nie potrafiłam. Jeśli bym wyszła, musiałabym przejść obok pokoju mojego małego Leo. Pokoju, który już nigdy nie będzie wykorzystany, bo jego nie ma. Mojego dziecka już nie ma. Nie mogłam powstrzymać się od płaczu. To  wszystko była moja wina. Na początku chciałam, żeby to dziecko zniknęło, i tak też się stało. Mimo że już dawno zdążyłam je pokochać. Leo był częścią mnie. Dlatego teraz czuję się niekompletna, niepełna. Brakuje mi tej części, która była odpowiedzialna za miłość. Potrafię teraz tylko siedzieć i patrzeć w pustkę. Nie jestem w stanie okazywać uczuć, po prostu nie potrafię. Widzę, że ranię tym Jordiego, ale nie umiem inaczej. Nie potrafię odwzajemnić jego uczucia. Tym bardziej nie potrafię dzielić z nim smutku. Bo to przeze mnie to dziecko nie żyje. Nie potrafię mu teraz spojrzeć w oczy. Dlatego niby jesteśmy razem, ale oddzielnie. Oddzielnie przeżywamy naszą małą tragedię. Nie potrafimy znaleźć w sobie oparcia, mimo że wiemy, że wtedy byłoby nam lepiej. To, co się stało powoli nas od siebie oddala. A ja nie potrafię znaleźć sposobu, by to zmienić...

*JORDI*
Nie mogę sobie znaleźć miejsca w domu. Widok płaczącej ciągle Magdy doprowadzał mnie samego do płaczu. Nie mogłem patrzeć jak ona cierpi. Też czułem smutek, ale nie mogłem sobie wyobrazić, jak wielki musiał być jej. Mój równoważył się ze szczęściem, że ona żyje, że nie zostałem sam na świecie. A Magda zachowywała się, jakby tak właśnie było. Nie dopuszczała mnie do siebie, nie pozwalała sobie pomóc. Stałem w drzwiach pokoju i przyglądałem się mojej ukochanej. Patrzyła w okno, po jej twarzy ciekły łzy, a ona kręciła głową z przekonaniem. Znałem ten widok już na pamięć. Za każdym razem tak samo rozdzierał mi serce.

Zaczął wibrować mi telefon. Dzwonił Fabregas. Kolejny telefon od kolejnego zaniepokojonego kolegi z drużyny. Doceniałem to, że się martwili ale potrzebowałem, potrzebowaliśmy, czasu by sobie ze wszystkim poradzić.

• Hej, co robisz ?
• A jak myślisz ?
• Nie możesz się tak cały czas zadręczać. Musimy się spotkać.
• Wiesz, że nie mogę. Nie zostawię jej samej.
• Shakira z Gerardem już do Ciebie jadą.
• Ale to niczego nie zmienia.
• Zmienia wszystko. Wsiadaj w samochód i przyjeżdżaj do mnie. Mam  pewne informacje dotyczące wypadku Magdy.
• Nie mogłeś mówić tak od razu ?!
• Nie chciałem, bo teraz będziesz się martwił. Do zobaczenia.

Po chwili samochód Shakiry i Pique zajechał na podjazd. Czekałem już na nich przed domem gotowy do  wyjazdu.

- Jak ona się czuje ? - Shak przytuliła mnie na powitanie.

- Bez zmian.

- A ty ?

- Tak samo jak dziesięć dni temu.

Przytuliła mnie jeszcze raz i pojechałem do Fabregasa. Otworzył mi drzwi z Lią na rękach.

- Opowiadaj, czego się dowiedziałeś ! - rzuciłem na powitanie.

- Chodź, wejdź do salonu i siadaj. Napijesz się czegoś ?

- Nie baw się w cholerną panią domu tylko opowiadaj !

- No tak, masz rację. Złapali sprawcę.

- Jak to ?! Czemu ja nic o tym nie wiem ?!

- Bo zamknąłeś się z Magdą w domu jak w bunkrze i nie dopuszczacie nikogo do siebie.

- Wcale tak nie jest.

Spojrzał na mnie znacząco.

- No dobra, ale sam rozumiesz. Kto to zrobił ?

- Nie uwierzysz .... Mateusz.  

- Nie ! Zabiję skurwiela ! Od dawna próbował zniszczyć jej życie, ją zniszczyć i w końcu mu się to udało. Nie odpuszczę mu.

- Spokojnie stary. Już jest złapany i przewieziony do Polski. Właśnie rozpoczyna się postępowanie przeciw niemu w sądzie. Oby dostał dożywocie i zginął marnie w więzieniu - dodał z wrednym uśmiechem.

- Jak to się stało, że tak szybko ma sprawę ?

- Społeczeństwo hiszpańskie to wymogło. Chcieli zrobić samosąd. Wszyscy kochają Magdę i cały kraj cierpi teraz razem z wami.

- Czemu ja nic o tym nie wiedziałem ?

- Już chyba omówiliśmy ten temat. Jak ona się czuje ?

- Zamknęła się w sobie. Nie dopuszcza nikogo, nawet mnie. Od dziesięciu dni się do mnie nie odezwała ! Od dziesięciu ! Tylko siedzi i patrzy w przestrzeń. Albo płacze. Cierpi w samotności.

- Boże, ale dlaczego ?

- Bo się obwinia. Myśli, że to jej wina. Na początku pragnęła usunąć tę ciążę, później pokochała naszego Leo, który teraz nie żyje. Uważa, że jej marzenie się spełniło, tylko że trochę później.

- Nie wiedziałem.

- Ja też nie. Dopiero Shakira mi o tym powiedziała po wypadku. I wtedy zrozumiałem, co ona czuje. Nie dopuszcza mnie do siebie, więc nie mogę jej wytłumaczyć, że to nie stało się z jej winy. Że to wszystko przez jakiegoś dupka, którym okazał się Mateusz. 

- Zabrakło mi słów, nawet sobie nie wyobrażam, przez co przechodzisz. 

- Cierpię. Cierpię z dwóch powodów. Pierwszy jest dosyć wiadomy - Leo, boli mnie to, że go nie ma. Tak bardzo na niego czekałem. Ale cierpię też dlatego, że tracę Magdę. Tracę ją i nie wiem, jak temu zapobiec.

*MAGDA* 

Długo myślałam nad tym, co muszę zrobić. Nie potrafiłam dłużej żyć. Nie z tym smutkiem, który mnie przepełniał. Nie z tymi wyrzutami sumienia, które były przy mnie ciągle. Za każdym razem większe, gdy tylko zamykałam oczy. Nie z Jordim, który patrzył na mnie z takim bólem. Nie byłam dla niego dość dobra. Jedyne, co mu przynosiłam, to żal, smutek i problemy. On w końcu to zrozumie. Tak jak ja to zrozumiałam. Zrozumie też, dlaczego musiałam zrobić to, co zrobię. Zrozumienie przyjdzie z czasem. Mam nadzieję, że tak samo będzie z przebaczeniem. Niczego nie chciałam bardziej, by mnie przebaczył. Kiedyś, w przyszłości, nie musi od razu.

Spojrzałam na kartkę, którą napisałam przed chwilą.

" Wybacz mi. Musiałam. Przepraszam. Nie myśl o mnie źle. Magda "

Tak, tyle wystarczy. Popatrzyłam na swoją twarz w lustrze. Była całkowicie spokojna. Pogodzona z losem. Taką siebie chciałam zapamiętać. Usiadłam na brzegu łóżka. Z odwagą wytrząsnęłam na dłonie całą zawartość pudełka z tabletkami nasennymi. Ze spokojem popiłam je wodą, zamknęłam oczy o położyłam się na łóżku. Zaczął mnie ogarniać sen. Sen, który miał przynieść ukojenie całemu mojemu cierpieniu...

~~~~

CZYTASZ = KOMENTUJESZ 

Rozdział zadedykowany mojej kochanej cudownej Lonie <3
Jeszcze 3 posty i pożegnamy się z tym blogiem ;c w sumie to już mi smutno....
Mam nadzieję, że się podobało.
Po raz kolejny zaproszę was na mojego drugiego bloga .